بستن

سازمان بین المللی کار

بهبود شرایط کار در طول سالیان دراز، فکر بسیاری از افراد را به خود مشغول داشته است. نیاز به پیدایش چنین سازمانی در قرن نوزدهم به وسیله دو تن از صنعتگران ولزی و فرانسوی یعنی رابرت اوون و دانیل لگراد مورد تأکید و پیگیری قرار گرفته بود. نخستین گام مهم در این زمینه، تشکیل کنفرانس بین المللی در سال 1980 با نمایندگان 14 کشور در شهر برلین بود. در این کنفرانس پیشنهادهایی برای تدوین مقرراتی در زمینه حداقل سن اشتغال، بهبود شرایط کار زنان و نوجوانان ارائه گردید. در سال 1898 کنفرانس دیگری در بروکسل تشکیل شد و در سال 1900 « جامعه بین المللی حمایت قانونی از کارگران » ایجاد شد. نهایتا سازمان بین المللی کار (International Labour Organization) در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول، زمانی که کنفرانس صلح در کاخ ورسای برپا بود، برای پشتیبانی از حقوق کارگران و ایجاد شرایط مساعد کار و امکانات کافی برای اشتغال و سطح زندگی مناسب برای کارگران سراسر جهان، تأسیس گردید. هدف این سازمان استقرار عدالت اجتماعی، آزادی و امنیت اقتصادی و ایجاد فرصت های برابر برای همه ی ملت ها و همچنین تدوین مقررات و قوانین بین المللی، بهینه سازی استانداردهای بین المللی کار و حصول اطمینان از بکارگیری آنها بود.
قانون سازمان بین المللی کار در بین ماه های ژانویه و آوریل 1919 به وسیله کمیسیون کار در کنفرانس بین المللی صلح تدوین شد. این کمیسیون ترکیبی از نمایندگان 9 کشور بلژیک، کوبا، چکسلواکی، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، لهستان، بریتانیا و ایالت متحده آمریکا بود و نتیجه این نشست ایجاد سازمان سه جانبه گرایی بود که تنها سازمانی بود که نمایندگان دولت، کارفرمایان و کارگران را در یک نقطه سامان می داد. قانون ILO فصل هشتم معاهده صلح ورسای می باشد.
در آغاز تأسیس، حدود 45 کشور به عضویت سازمان بین المللی کار درآمدند. اولین نشست سازمان بین المللی کار، همراه بود با دو نماینده از دولت و کارفرمایان و کارگران از هر کشور عضو که در تاریخ 29 اکتبر 1919 با یکدیگر ملاقات کردند. این نشست مسائل مربوط به شش مبحث اول قانون بین المللی کار درباره ساعت کار در صنایع، بیکاری، حفاظت از زنان باردار، ساعت کار شبانه زنانه، حداقل سن کار و کار شبانه برای نوجوانان در صنعت را تشریح نمود.
در حال حاضر حدود 180 کشور عضو این سازمان می باشند. کشور ایران از نخستین سال تشکیل سازمان بین المللی کار عضو این سازمان گردیده است و در سال 1945 برای نخستین بار هیات نمایندگی کامل از جانب ایران در کنفرانس بین المللی کار شرکت کرد. نشست های این سازمان در خرداد ماه هر سال در شهر ژنو تشکیل می شود و نمایندگان کارگران و کارفرمایان نظرات خود را با آزادی بیان می کنند.
در سال 1944 سازمان نشست ها را در فیلادلفیا، واقع در آمریکا برگزار نمود که در پی آن اعلامیه فیلادلفیا مصوب گردید و بر اساس آن سازمان بین المللی کار موظف گردید در کشورهای جهان موارد زیر را پیگیری نماید:
- اشتغال کاری همه افراد و افزایش سطح زندگی
- بکار گماردن کارگران با شغل هایی که با قابلیت های آنها متناسب است
- ایجاد امکانات و تسهیلات لازم برای آموزش کارگران
- ایجاد امکانات پیشرفت و ترقی برای همه مردم به صورت عادلانه، از نظر دستمزد، سختی کار و شرایط کار
- ایجاد همکاری مطلوب میان کارگر و کارفرمایان
- پشتیبانی از سلامت کارگران در همه شغل ها
- فراهم کردن تسهیلات رفاهی کودکان و مادران
- توسعه بیمه اجتماعی برای همه کارگران و تأمین درمان پزشکی کامل
- فراهم کردن غذا و فرهنگ مناسب و تسهیلات فرهنگی و تفریحات سالم
- ایجاد امکانات یکسان برای آموزش کارگران
- تشکیلات سازمان بین المللی کار

مجمع عمومی 
این مجمع، هر سال یک بار با شرکت نمایندگان عضو تشکیل می شود. هر کشور عضو دو نماینده دولت، یک نماینده کارفرما و یک نماینده کارگران به مجمع می فرستد. هر یک از این نمایندگان می توانند مشاوران فنی همراه خود داشته باشند. برای هر نشست مجمع عمومی یک رئیس و سه نایب رئیس برگزیده می شود.
فعالیت های عمده مجمع عمومی، برقراری حداقل معیار برای شرایط کار و زندگی کارگران است. معیارهایی که به تصویب نماینده مجمع عمومی می رسد در موافقت نامه ها و توصیه نامه های سازمان بین المللی کار گنجانده می شوند و بایستی با اکثریت آرا مجمع عمومی تصویب شوند و کشورهای عضو وظیفه دارند توجه مقامات کشور را به موافقت نامه ها جلب کنند و شرایطی ایجاد کنند که این توصیه نامه ها در مجلس قانون گزاری کشور تصویب و به اجرا گذارده شوند. توصیه نامه های سازمان بین المللی کار برای توجه دولت ها و راهنمایی آنها در انجام خدمات بهداشت حرفه ای و حفاظتی و رفاه اجتماعی کارگران است و لزومی ندارد که عینا از تصویب مجلس قانون گذاری بگذرد. کشورهای عضو موظف هستند که تصویب و عدم تصویب توصیه نامه ها را به آگاهی سازمان بین المللی کار برسانند. این گزارش ها به وسیله ی کمیته کارشناسان بررسی می شوند. وظیفه دیگر مجمع برگزیدن اعضای هیئت اجرایی، تصویب برنامه و بودجه و تعیین خط مشی درباره پیشنهادهای اجرایی و یا نمایندگان کشورها می باشد.

هیئت اجرایی

هیئت اجرایی سازمان بین المللی کار هر سه سال یک بار در مجمع عمومی برگزیده می شوند. هیئت اجرایی 56 نفر هستند که 28 نفر نماینده دولت، 14 نفر نماینده کارگران و 14 نفر نماینده کارفرمایان هستند. از 28 نفر نماینده دولت، 10 نفر از سوی کشورهای صنعتی برگزیده می شوند و 18 نفر دیگر از سوی نمایندگان سایر کشورها برگزیده می گردند.

دفتر بین المللی کار

این دفتر به منزله دبیرخانه سازمان است و مسئولیت انجام امور اداری و دفتری و تأمین وسایل برگزاری مجمع را برعهده دارد. ریاست این واحد بر عهده مدیر کل دفتر بین المللی کار است و محل این دفتر در ژنو است.
 
کافیست اولین گام را بردارید...