لباس کار صنعتی باید دارای چه ویژگی هایی باشد؟

لباس کار صنعتی به عنوان یكی از وسایل استحفاظی فردی مطرح می باشد و کلیه کارکنان باید با لباس کار مناسب در محل کار خود حاضر شوند. لباس كار کارکنان دارای خصوصیاتی می باشند که مطابق مقررات خاصی در اختیار کارکنان قرار می گیرند. معمولاً لباس کار به عنوان یك پوشش سراسری تنه ، دست و پاها را در مقابل شرایط محیطی حفاظت می کند.

 

لباس کار باید اندازه و متناسب با بدن استفاده کننده باشد. کارکنانی که با ماشین کار می کنند و یا در جوار ماشین آلات مشغول کار هستند باید از لباس کاری استفاده کنند که هیچ قسمت آن باز یا پاره نباشد. حدالامکان دارای شب نما باشند. آویزان نمودن زنجیر ، ساعت، کلید و نظایر آنها روی لباس کار اکیداً ممنوع است. در محل کار که احتمال خطر انفجار و یا حریق باشد، استفاده از یقه نورگیری آفتاب گردان و زه و دسته عینك که از انواع سلونوئید ساخته شده اند و همچنین همراه داشتن سایر مواد قابل اشتعال برای کارکنان مربوطه اکیداً ممنوع است. در صورتیكه انجام کاری ایجاب نماید که کارکنان آستین لباس کار خود را مستمراً بالا بزنند، بایستی از لباس کار آستین کوتاه استفاده نمایند.

کارکنانی که در محیط های آلوده به گرد و غبار، مواد قابل اشتعال و انفجار و یا مسموم کننده به كار اشتغال دارند، نباید لباس های جیبدار و یا لبه دار دوبل شلوار را در بر داشته باشند، چون ممكن است گرد و غبار و مواد مزبور در چین و لبه لباس باقی بماند. لباس ایمنی مخصوص کارکنانی که با مواد خورنده و یا مضر کار می کنند، باید آب و گاز در آن نفوذ ننموده و جنس آن مناسب با نوع ماده و یا موادی که با آنها کار می کنند باشد. لباس کارکنانی که با مواد اسیدی و رادیواکتیو کار می کنند باید بصورت یكپارچه و بدون منفذ همراه با کلاه مخصوص، کفش و دستكش از جنس خاص و غیر قابل نفوذ باشد.

لباس کار نباید گشاد باشد، مخصوصا قسمت های سر آستین آن و نباید به میزانی تنگ باشد که اعضای بدن هنگام کار با اشكال مواجه شوند. آستین ها را نباید به طرف بالا برگرداند و یا لوله کرد.
تذکر 1: کارکنانی که لباسشان به مواد نفتی یا شیمیایی خطرناک آغشته شود باید فوراً لباس خود را شسته و یا تعویض نموده و آن قسمت از بدن را نیز که در تماس بوده با شوینده های مناسب بشویند. هیچ یك از کارکنان حق ندارند با لباس آغشته به مواد نفتی و یا مواد شیمیایی، به آتش، شعله و دیگر منابع حرارتی نزدیك شوند و یا کبریت و فندک و غیره روشن نمایند.

تذکر 2: در صورت پارگی، خراب شدن و یا آلودگی بمواد نفتی یا شیمیایی خطرناک لباس کار، باید برای تمیز شدن آن اقدام نمایید و در صورت نیاز به تعویض، به سرپرست مربوط اطلاع داده شود.

تذکر 3: البسه آغشته به روغن و یا گریس باید فوراً از تن خارج شود، چون ممكن است ایجاد ناراحتی پوست نماید.

 

جنس پارچه با توجه به شرایط کار و لزوم ظاهر لباس از نظر مقاومت در مقابل چروکیدگی و نیز عدم تولید الكتریسیته ساکن از مخلوط حدود 71 % پنبه و 31 % پلی استر و با وزن gr/m2 320 تا gr/m2 420 و با توجه به شرایط اقلیمی و فصول مختلف در نظر گرفته شود. در شرایطی که احتمال سوختن لباس کار در اثر ریختن پلیسه و یا تحت تأثیر حرارت زیاد وجود دارد، مانند لباس کار جوشكاری، جنس لباس کار بایستی 11 % پنبه باشد. به منظور استحكام بیشتر از پارچه با بافت کج راه با تراکم بالا  2 تار و یك پود و نخ چهل دولا از نوع رینگ  استفاده گردد. 

به منظور دوام بیشتر رنگ و پیشگیری از رنگ دادن پارچه پس از شستشو و همچنین جلوگیری از آب رفتن پارچه از رنگ های راکتیو در رنگرزی پارچه استفاده شده باشد.  با انتخاب پارچه مرغوب و اعلاء، به كار بردن دوخت محكم و نیز چرخكاری دوبله درزها، لباس کار بادوام تولید گردد. با استفاده از الگوی مناسب، باید لباس کار شكیل و خوش دوخت بوده و در اندازه های استاندارد تهیه شود.

 

لباس کار باید به نحوی باشد که مشخص کند فردی که آن لباس را پوشیده در کدام گروه شغلی یا واحد فعالیت می نماید. علامت یاد شده می تواند آرم، کد و یا حتی رنگ لباس باشد. برای در نظر گرفتن علائم مشخصه موارد ذیل قابل بررسی می باشد: