استاندارد پایپوش ایمنی

استاندارد 1136

استاندارد "پایپوش – وسایل حفاظت شخصی – پایپوش ایمنی – الزامات" نخستین بار در سال 1344 تهیه شد. این استاندارد بر اساس پیشنهادهای رسیده از کارشناسان و بررسی توسط کمیسیون­های مربوط برای چهارمین بار مورد تجدید نظر قرار گرفته و نهایتا در مورخ 23/09/1392 استاندارد مورد اجرای فعلی تصویب گردید.

هدف از تدوین این استاندارد، تعیین الزامات پایه­ای برای پایپوش­های ایمنی به طور عام و الزامات پایپوش­های ایمنی برای کاربردهای خاص، جهت استفاده عموم، می­ باشد.

 این استاندارد بر اساس استاندارد بین المللی ISO 20345 : 2011, Personal protective equipment – Safety و بر اساس نیاز صنعت در کشورمان تدوین شده است و شامل الزاماتی از قیبل مقاومت در برابر خطرات مکانیکی، مقاومت در برابر لیز خوردگی، خطرات حرارتی و جنبه ­های ارگونومی می­باشد.

برای اجرای استاندارد 1136 استفاده از مراجع زیر الزامی است:

1.      استاندارد ملی ایران شماره 314، چرم – روش تعیین PH چرم – روش آزمون.

2.      استاندارد ملی ایران شماره 1564، روش آزمون نفوذ میخ و گسیختگی رویه از تخت در پایپوش­های ایمنی و حفاظتی.

3.      استاندارد ملی ایران شماره 8285، پایپوش – مقاومت به سایش زیره – روش آزمون

4.      استاندارد ملی ایران شماره 9624، پایپوش – روش­های آزمون کفی – مقاومت سایشی – روش آزمون.

5.      استاندارد ملی ایران شماره 11168، چرم - آزمون­های شیمیایی – تعیین مقدار کروم VI

6.      استاندارد ملی ایران شماره 11892، پایپوش – محافظهای ساق و پا – سرپنجه و ورق­های فلزی مقاوم در برابر نفوذ اجسام تیز و برّنده

7.      استاندارد ملی ایران شماره 12337، پایپوش – روش­های آزمون کفی و گلچه – جذب و دفع آب

8.      استاندارد ملی ایران شماره 17050، پایپوش – وسایل حفاظت شخصی – روشهای آزمون

9. BS EN 50321, Electrically insulation footwear for working on low voltage installations.

10. BS EN 12568, Foot and leg protectors – Requirements and test methods for toecaps and penetration resistant inserts.

الزامات استاندارد 1136 مربوط به اجزای مختلف پایپوش ایمنی می­شود برای مثال ویژگی­های سرپنجه ایمنی، زیره کفش، آستری، گلچه، چرم و ... که بطور خلاصه به بخشهایی از این موارد اشاره می­شود:

سرپنجه ایمنی

جزئی از پایپوش است که به گونه­ای طراحی شده است که بتواند پنجه­های پای شخص استفاده کننده را در برابر ضربه­ای با انرژی حداقل J 200 و نیروی فشردگی حداقل KN 15 محافظت کند علاوه بر این طول داخلی سرپنجه و مقاومت در برابر خوردگی از بندهای مهم این استاندارد می­باشد.

الزامات دقیق سرپنجه ایمنی در استاندارد 11892 و روش­های آزمون آن طبق استاندارد 17050 صورت می­پذیرد.

آستر رویه و دستک

این بخش طبق استاندارد تعریف شده مربوط به رعایت الزامات مقاومت در برابر جر خوردگی، مقاومت سایشی، قابلیت نفوذ در برابر بخار آب، مقدار PH و مقدار کروم VI ( در صورت چرمی بودن) می­باشد که طبق استانداردهای 17050 و 11168 تست می­شود.

زیره پایپوش

 الزامات مربوط به طرح، ضخامت زیره، مقاومت در برابر جر خوردگی، مقاومت سایشی، مقاومت خمشی، هیدرولیز و قدرت چسبندگی لایه­های متشکله زیره می­باشد که بر اساس استاندارد 17050 تست و تایید می­گردد.

قدرت اتصال پستایی به زیره پایپوش

زمانی که پایپوش ایمنی  طبق استاندارد ملی ایران شماره 1564 مورد آزمون قرار می­گیرد، قدرت اتصال رویه به زیره آن باید حداقل 40 کیلوگرم نیرو باشد.

بسته بندی

 هر جفت پایپوش باید در یک جعبه یا کیسه قرار داده شود و بسته بندی نهایی پایپوش­ها باید در کارتن باشد. آگاهی های زیر باید بر روی هر کارتن حاوی کالا نوشته شود:

نام کالا، نام یا علامت تجاری تولید کننده، اندازه، نام کشور سازنده، تعداد پایپوش