بستن
بررسی حادثه کانال لاو
کانال عشق، یک تراژدی سمی
کانال لاو (Love Canal)، محله ای در آبشار نیاگارا، نیویورک، در ایالات متحده است که محل بدترین فاجعه زیست محیطی مربوط به زباله های شیمیایی در تاریخ ایالات متحده است. نکته بدتر این است که نمی توان آن را به عنوان یک رویداد غیرقابل تکرار در نظر گرفت، چراکه ممکن است دوباره اتفاق بیفتد مگر اینکه ما به سرعت برای جلوگیری از چنین فجایعی اقدام کنیم.
منطقه Love Canal در اصل محل یک کانال متروکه بود که به محل تخلیه نزدیک به 22000 تن زباله های شیمیایی (شامل بی فنیل های پلی کلره، دیوکسین و آفت کش ها) تبدیل شد که توسط Hooker Chemicals and Plastics در دهه های 1940 و1950 تولید می شد. در سال 1978، مقامات ایالتی نشت مواد شیمیایی سمی را از زیر زمین به زیرزمین خانه‌های این منطقه شناسایی کردند.
بررسی‌های بعدی میزان آسیب‌های کروموزومی غیرطبیعی را در میان ساکنان منطقه نشان داد که احتمالاً ناشی از مواجهه طولانی‌مدت آن ها با زباله‌های شیمیایی سمی است. سپس بخش زیادی از کانال لاو تخلیه شد، زمین متروکه توسط ایالت نیویورک خریداری شد. دور کانال درپوش و حصار کشیده شد و ساختمان های اطراف آن با خاک یکسان شد. پس از طولانی شدن دعوی قضایی، 1300 نفر از ساکنان سابق کانال لاو با 20،000،000 دلار دعاوی خود علیه شرکت شیمیایی Occidental که در اواخر دهه 1960 هوکر را تصرف کرده بود، موافقت کردند.
در اوایل دهه 1990، ایالت نیویورک به پاکسازی خود پایان داد و بخش‌هایی از منطقه کانال لاو را برای زندگی امن اعلام کرد. منطقه شمال محل تخلیه به روستای بلک کریک تغییر نام داد و ایالت شروع به حراج خانه‌ها در آنجا کرد. در سال 1994 Occidental موافقت کرد که 98 میلیون دلار به نیویورک بپردازد تا کمک ایالت به پاکسازی کانال لاو را جبران کند. سال بعد، شرکت با دولت فدرال نیز تسویه حساب کرد و با پرداخت 120 میلیون دلار طی سه سال موافقت کرد.
تاریخچه احداث کانال لاو
این یک طنز تلخ است که کانال لاو در ابتدا قرار بود یک جامعه رویایی باشد و آن رؤیا متعلق به مردی بود که زمین سه بلوکی در لبه شرقی آبشار نیاگارا، نیویورک، به اسم او نامگذاری شد(ویلیام تی لاو William .T Love).
کانال لاو از رودخانه نیاگارا در حدود چهار مایلی جنوب آبشار نیاگارا منشعب می شود. همچنین نام محله ای با وسعت 15 هکتاری (تقریباً 15 متر عرض، 3 تا 12 متر عمق و 1600 متر طول) با حدود 800 خانه تک خانواده است که مستقیماً در مجاورت کانال ساخته شده است.
در 1890 تی لاو احساس می‌کرد که با حفر یک کانال کوتاه بین رودخانه‌های بالا و پایین نیاگارا، می‌توان برق ارزان‌قیمتی برای سوخت صنعت و خانه‌های شهر نمونه او تولید کرد. اما با وجود پشتوانه قابل توجه، پروژه Love رونق خود را از دست داد.
در سال 1910، این رویا از بین رفت. تنها چیزی که باقی مانده بود، خندقی جزئی بود که ساخت کانال در آن آغاز شده بود.
در دهه 1920 بذر یک کابوس واقعی کاشته شد. این کانال به محل تخلیه مواد شیمیایی شهری و صنعتی تبدیل شد. البته محل دفن زباله می تواند یک روش قابل قبول زیست محیطی برای دفع زباله های خطرناک باشد، با این فرض که به درستی مکان یابی، مدیریت و تنظیم شده باشند. کانال لاو همیشه به عنوان یک نمونه تاریخی کامل برای عدم اجرای چنین عملیاتی باقی خواهد ماند.
شرح حادثه
کانال لاو که در دهه 1890 برای تولید نیروی برق آبی حفر شد، قبل از اینکه واقعاً برق تولید کند با وجود پشتوانه قابل توجه، پروژه Love قادر به تحمل نوسانات در اقتصاد نبود و با کشف نیکولا تسلا در خصوص انتقال اقتصادی الکتریسیته با استفاده از جریان متناوب در مسافت های زیاد، رونق خود را از دست داد، رها شد و برای چندین دهه به جز برای شنا توسط ساکنان محلی، بدون استفاده ماند.
در دهه 1920 آبشار نیاگارا شروع به ریختن زباله های شهری به کانال لاو کرد و در دهه 1940 ارتش ایالات متحده زباله های جنگ جهانی دوم، از جمله زباله های ناشی از تلاش برای ساخت بمب هسته ای را در آنجا ریخت.
شرکت الکتروشیمیایی هوکر (اکنون شرکت شیمیایی غربی یا OXY) زمین را در سال 1942 خریداری کرد و آن را با خاک رس پوشاند. سپس، شرکت حدود 21000 تن ضایعات شیمیایی خطرناک از جمله مواد سرطان‌زا بنزن، دیوکسین و PCB را در بشکه‌های فلزی بزرگ در کانال لاو قرار داد و آن ها را با خاک رس بیشتری پوشاند.
در سال 1953، هوکر زمین را به ارزش 1 دلار به هیئت آموزش آبشار نیاگارا (NFBE) فروخت و بندی در قرارداد فروش گنجانده شده است که هم کاربری زمین (پر از زباله های شیمیایی) را توصیف می کند و هم آن ها را از هرگونه ادعای خسارت آتی ناشی از زباله های دفن شده مبرا می کند. هیئت مدیره مدرسه به سرعت یک مدرسه دولتی در این مکان ساخت و زمین های اطراف را برای یک پروژه مسکونی فروخت که حدود 200 خانه در کناره کانال و 1000 خانه دیگر در محله ساخته شد.
در حین ساخت، درپوش سفالی و دیواره های کانال شکسته شد و به برخی از بشکه های فلزی آسیب رساند. در نهایت، زباله های شیمیایی به زیرزمین های مردم نفوذ کردند و بشکه های فلزی به سطح زمین رسیدند. درختان و باغ ها شروع به خشک شدن کردند. لاستیک های دوچرخه و کف لاستیکی کفش های بچه گانه در گودال های شمیایی متلاشی شده است.
از دهه 1950 تا اواخر دهه 1970، ساکنان بارها از بوها و مواد عجیبی که در حیاط خانه هایشان ظاهر می شد شکایت داشتند. ماموران شهرداری منطقه را بررسی کردند، اما برای حل مشکل اقدامی نکردند. گفته می شود ساکنان محلی مشکلات بهداشتی عمده ای از جمله میزان بالای سقط جنین، نقایص مادرزادی و آسیب کروموزومی را تجربه کرده اند، اما مطالعات اداره بهداشت ایالت نیویورک این موضوع را رد کرد.
در اواخر سال 1977، در پاسخ به شکایات ساکنان خانه‌های مجاور محل دفن زباله Love Canal، EPA و NYSDEC شروع به بررسی آب‌های زیرزمینی در منطقه و همچنین آلودگی هوای داخل خانه و آب چاه‌ها در محل‌های مختلف مسکونی کردند.
در آگوست 1978، رئیس جمهور جیمی کارتر، پس از اطلاع از نگرانی های مسکونی، اولین مورد از دو اعلامیه اضطراری را در مورد کانال لاو صادر کرد. اولین اعلامیه اضطراری بودجه فدرال را برای کارهای اصلاحی برای مهار زباله های شیمیایی در کانال لاو و کمک به NYS در جابه‌جایی ساکنان خانه ها در اطراف محل دفن زباله فراهم کرد. کار اصلاح اندکی پس از آن آغاز شد.
در 21 مه 1980، رئیس جمهور کارتر دومین اعلامیه اضطراری را صادر کرد که به طور خاص منطقه اضطراری کانال لاو یا EDA را ایجاد کرد، یک محله تقریباً 350 هکتاری در اطراف محل دفن زباله. اعلامیه دوم 20 میلیون دلار از بودجه فدرال را برای خرید خانه هایی با وجوه مشابه NYS مجاز کرد. EDA در نهایت به هفت منطقه مجزا در اطراف محل دفن زباله تقسیم شد که در نهایت از نظر قابلیت سکونت مورد ارزیابی قرار گرفت. آژانس مدیریت اضطراری فدرال (FEMA) خرید ملک را مدیریت کرد، بودجه پرداخت کرد و صدها خانواده آسیب دیده را جابه‌جا کرد. NYS و آژانس احیای منطقه Love Canal (LCARA) و FEMA برای دستیابی به این هدف عظیم با یکدیگر همکاری کردند. همه به جز چند خانواده تخلیه شدند و در سال 1982 خانه های آن ها تخریب شد.
در نتیجه دو اعلامیه ریاست جمهوری، تقریباً 950 خانواده از بیش از 1050 خانواده (مشخص شده در دو اعلامیه اضطراری) در EDA از منطقه اطراف محل دفن زباله کانال لاو تخلیه شدند. برخی از خانواده‌های داخل EDA انتخاب کردند که بمانند و از آن جا نقل مکان نکنند. این خانواده ها اجازه ماندن داشتند.
شدت آلودگی منطقه در نهایت منجر به ایجاد قوانین فدرال برای مدیریت دفع زباله های خطرناک در سراسر کشور شد. این قانون، قانون پاسخگویی، جبران خسارت و مسئولیت جامع زیست محیطی (CERCLA) در سال 1980 عنوان شد.
حادثه کانال لاو به عنوان نمادی از زباله های شیمیایی که به درستی ذخیره نشده بودند تبدیل شد.
برای پاکسازی کانال لاو چه اقدامات قانونی انجام شد؟
پاکسازی کانال لاو، که توسط Superfund صورت گرفت و در سال 2004 به طور کامل به پایان رسید، شامل حذف خاک آلوده، نصب لوله های زهکشی برای جذب آب های زیرزمینی آلوده برای تصفیه، و پوشاندن آن با خاک رس و پلاستیک بود.
در سپتامبر 1983، به دنبال اقدامات اولیه برای حفاظت از سلامت انسان و محیط زیست و همچنین تحقیقات بیشتر، EPA منطقه کانال لاو را در فهرست اولویت های ملی (NPL) برنامه Superfund قرار داد.
در سال 1986، اصلاحاتی در قانون Superfund، یعنی قانون اصلاحات صورت گرفت و مجوز مجدد Superfund در سال 1986 (SARA)به تصویب رسید. بخش 312 SARA، به طور خاص، اداره حفاظت از محیط زیست را موظف کرد که اکتساب اموال و تحقیقات مربوط به سکونت مرتبط با کانال لاو EDA را مدیریت کند.
در سال 1988، EPA مطالعه سکونت پذیری کانال لاو EDA (یک مطالعه جامع از EDA و سایر مناطق در داخل و نزدیک آبشار نیاگارا) را منتشر کرد. این مطالعه پنج ساله برای ارزیابی اینکه آیا مناطق مسکونی در EDA در مقایسه با سطوح آلودگی برای سکونت مناسب مناسب هستند یا خیر، انجام شد.
بر اساس نتایج مطالعه زیست‌پذیری EPA، کمیسر NYSDOH تصمیمی در مورد قابلیت سکونت برای کانال لاو EDA صادر کرد که به این نتیجه رسید که؛
1. مناطق تعیین‌شده به عنوان 1-3 EDA برای سکونت بدون اصلاح مناسب نیستند اما می‌توان از آن ها برای مقاصد تجاری یا صنعتی استفاده کرد.
2. مناطق تعیین شده به عنوان 4-7 EDA قابل سکونت بوده و می توانند برای مقاصد مسکونی استفاده شوند.
در طول سال ها، کارهای اصلاحی و تصمیمات مربوط به سکونت در چندین مرحله با تمرکز بر مهار محل دفن زباله با جمع آوری، تصفیه و دفع شیرابه مورد توجه قرار گرفت. حفاری و تصفیه فاضلاب و رسوبات رود و سایر ضایعات. پاکسازی خاک مدرسه خیابان 93، خرید، نگهداری و بازسازی املاک مسکونی و تجاری؛ و سایر اقدامات پاکسازی کوتاه مدت.
در سال 1999، EPA و NYSDEC کار ساخت و ساز اصلاحی خود را تکمیل کردند. در سال 2004، EPA کانال را از NPL حذف کرد. در نتیجه تمام اقدامات پاکسازی آژانس ها، منطقه کانال لاو دیگر تهدیدی برای سلامت انسان و محیط زیست ایجاد نمی کند.
در نتیجه تلاش‌های مجدد آژانس احیای کانال عشق (LCARA)، صاحبان خانه‌های جدید به مناطق قابل سکونت کانال نقل مکان کرده‌اند. بیش از 260 خانه متروکه قبلی در منطقه آسیب دیده بازسازی شدند و به ساکنان جدید فروخته شدند و یک محله جدید قابل دوام ایجاد کردند.
اقدامات زیست محیطی برای پاکسازی کانال از آلودگی
1- اقدامات اولیه
در سال 1978، NYSDEC سیستمی را برای جمع آوری شیرابه از کانال، نصب کرد. محل دفن زباله سرپوشیده و فنس کشی شد و تصفیه خانه شیرابه احداث شد. در سال 1981، EPA حصاری در اطراف بلک کریک نصب کرد و مطالعات زیست محیطی را انجام داد.
2- مهار محل دفن زباله
در سال 1982، EPA با نصب یک زهکش مانع و یک سیستم جمع آوری شیرابه، راه حلی را برای مهار محل دفن زباله انتخاب کرد.
• پوشاندن درپوش موقت سفالی با مواد مصنوعی برای جلوگیری از تماس باران با زباله های مدفون.
• تخریب خانه های آلوده در کنار محل دفن زباله و مدرسه مجاور
• انجام مطالعات برای تعیین بهترین راه برای ادامه پاکسازی بیشتر منطقه
• نظارت برای اطمینان از اثربخشی فعالیت های پاکسازی.
در سال 1985، NYSDEC درپوش 40 هکتاری را نصب کرد و سیستم جمع آوری و تصفیه شیرابه را بهبود بخشید، از جمله ساخت یک مرکز جدید تصفیه شیرابه.
3- فاضلاب ها و رود ها
در می 1985، EPA راه حلی را برای اصلاح فاضلاب ها و رود ها اجرا کرد که شامل؛
• تمیز کردن هیدرولیکی فاضلاب ها
• حذف و دفع رسوبات آلوده
• بازرسی فاضلاب از نظر عیوب که می تواند به آلاینده ها اجازه جابه‌جایی دهد.
• محدود کردن دسترسی، لایروبی و تمیز کردن هیدرولیکی آبریزهای بلک کریک
• برداشتن و ذخیره رسوبات آلوده از نهر بلک و برگلتز
در سال 1986، NYSDEC، 62000 فوت خطی را پاکسازی کرد. فاضلاب های 6000 فوت اضافی در سال 1987 پاکسازی شد. در سال 1989، رسوبات از نهر بلک و نهر برگولتز لایروبی شد.
تصفیه حرارتی رسوبات فاضلاب و نهرها
در اکتبر 1987، EPA راه حلی را برای رسیدگی به تخریب و دفع رسوبات آلوده به دیوکسین از فاضلاب ها و رود ها انتخاب کرد که شامل؛
• ساخت و ساز در کانال برای آبگیری و مهار رسوبات
• ساخت یک مرکز جداگانه برای تصفیه آلاینده های آبگیری با استفاده از تخریب حرارتی در دمای بالا
• عملیات حرارتی باقیمانده های ذخیره شده در کانال از تاسیسات تصفیه شیرابه و سایر مواد زائد
• دفع هر گونه باقیمانده غیرخطرناک از عملیات حرارتی یا فرآیند سوزاندن در محل.
EPA اصلاحات خود را در سال 1989 به روز کرد که عملیات حرارتی رسوبات و سایر ضایعات اصلاحی در تاسیسات OXY به جای در کانال باشد. EPA مجدداً در سال 1996 اصلاحات خود را به روز کرد. سومین آپدیت EPA در سال 1998 بود. حمل و نقل فاضلاب و رسوبات رود و سایر مواد زائد خارج از کانال برای دفع نهایی در مارس 2000 به پایان رسید.
مدرسه خیابان 93
ROD 1988 EPA راه حلی را برای مدرسه خیابان 93 انتخاب کرد که شامل حفاری حدود 7500 یارد مکعب خاک آلوده در کنار مدرسه و به دنبال آن انجماد و تثبیت در محل بود. در می 1991، اصلاحیه 1988 اجرا شد؛ حفاری و دفع خاک های آلوده خارج از محل می باشد. این اقدام اصلاحی در سپتامبر 1992 تکمیل شد. LCARA بعداً ملک مدرسه خیابان 93 را خریداری کرد. متعاقبا، LCARA ساختمان مدرسه خیابان 93 را تخریب کرد تا زمین را به بهترین شکل استفاده خود برگرداند.
جبران خسارات
در سال 1995، ) Occidental Chemicalنام مدرن (Hooker Chemical 102 میلیون دلار به Superfund برای پاکسازی و 27 میلیون دلار به انجمن مدیریت اضطراری فدرال برای جابه‌جایی بیش از 1000 خانواده پرداخت کرد.
ایالت نیویورک 98 میلیون دلار به EPA و دولت ایالات متحده 8 میلیون دلار برای آلودگی توسط ارتش پرداخت کرد. کل هزینه پاکسازی 275 میلیون دلار برآورد شد.
فاجعه کانال عشق به ایجاد Superfund کمک کرد که ده‌ها هزار سایت زباله خطرناک را در ایالات متحده تجزیه و تحلیل کرده و صدها مورد از بدترین آن ها را پاکسازی کرده است. با این وجود، بیش از 1000 محل عمده زباله خطرناک با خطر قابل توجهی برای سلامت انسان یا محیط زیست هنوز در مرحله پاکسازی هستند.
وضعیت فعلی کانال چگونه است؟
تمام اقدامات اصلاحی در منطقه کانال لاو کامل شده است.
در حال حاضر، (OXY یا Glenn Springs Holdings, Inc. (Glenn Springs و پیمانکار آن GHD، فعالیت‌های مستمر عملیات، نگهداری و نظارت (OM&M)کانال را مدیریت می‌کنند که شامل ادامه بازرسی OM&M مرکز باز سازی کانال عشق (LCTF) است.
یکپارچگی دفن زباله، بازرسی از بسیاری از چاه‌های نظارتی، و همچنین نظارت سالانه آب‌های زیرزمینی گروه منتخبی از بیش از 150 چاه نظارتی، چه در داخل و چه در خارج از منطقه حصارکشی شده.
گلن اسپرینگز Glenn Springs)) گزارش‌های سالانه بررسی دوره‌ای مدیریت سایت (SMPR)را تهیه می‌کند که در مورد فعالیت‌های OM&M که پیش تر ذکر شد، گزارش می‌دهد، و همچنین اطلاعاتی را در مورد نگهداری و فعالیت‌های مختلف فرآیندی و غیرفرایندی که برای هر سال رخ می‌دهد، ارائه می‌کند. به طور کلی، این فعالیت‌های «فرایندی» شامل تمیز کردن کلی تمام مخازن ساخت فرآیند و زلال‌سازی، حذف و دفع زباله‌های خطرناک از فرآیند تصفیه و نگهداری و جایگزینی تجهیزات است. فعالیت های عمومی غیر فرآیندی شامل نگهداری پیشگیرانه، نصب چاه، تعمیرات اجزای سیستم، از جمله درپوش محل دفن زباله، در صورت لزوم، تعمیر و نگهداری ساختمان و محوطه سازی است.
برای اطمینان از عملکرد صحیح LCTF و اطمینان از انطباق با مجوز تخلیه آن، Glenn Springs و GHD باید اطمینان حاصل کنند که تجزیه و تحلیل های کافی برای تأیید تغییرات کربن به موقع انجام شده است. سطوح تا 10 قسمت در میلیارد (میکروگرم در لیتر) باید با نمونه برداری سه ماهه و تجزیه و تحلیل برای ترکیبات مختلف به دست آید و تأیید شود. لیست کامل ترکیبات نظارت بر تخلیه گسترده است و هر سه ماه یکبار گزارش می شود.
فاضلاب پردازش شده در LCTF از شیرابه کانال، و همچنین از سایت 102nd Street Superfund است. از گزارش SMPR 2017، پساب LCTF به سیستم فاضلاب بهداشتی در محل تخلیه خیابان 97 تخلیه می شود و مطابق با الزامات تخلیه مطابق با الزام هیئت آبشار نیاگارا باقی می ماند. نمونه برداری سه ماهه پساب انجام می شود و جدیدترین نتایج نشان می دهد که تخلیه همچنان در محدوده مجاز تخلیه است. گزارش SMPR 2017 نشان داد که تقریباً 5.7 میلیون گالن شیرابه جمع آوری، تصفیه و تخلیه شد (تقریباً 5.6 میلیون گالن از سایت کانال لاو و 170000 گالن از محل دفن زباله خیابان 102).
گزارش 2017 همچنین نشان داد که 18200 پوند زباله خطرناک جامد توسط LCTF و محل دفن زباله خیابان 102 تولید شده است. این مواد شامل کربن مصرف شده، خاک یا آوارهای مرتبط، لجن مایع فاز غیرآبی حاصل از فرآیندهای تصفیه، مایعات زباله، سایر مواد زائد جامد و تجهیزات حفاظت فردی بود.
در سال 2017، داده‌های همه نمونه‌های چاه نظارتی به جز یکی نشان داد که برای ترکیبات آلی فرار ((VOCs، نیمه VOCs (SVOCs)، بی‌فنیل‌های پلی‌کلرینه ((PCB و آفت‌کش‌ها بسیار محدود و بدون تجاوز از سطوح تشخیص داده شده است.
به عنوان بخشی از فعالیت‌های منظم OM&M، بازرسی‌های بصری مکرر از سیستم جمع‌آوری زهکش مانع، از جمله منهول‌های تخلیه مانع، و همچنین خود درپوش محل دفن زباله انجام می‌شود. آخرین بازرسی منهول ها جریان آزاد را نشان داد و به درستی کار می کنند. بازرسی درپوش محل دفن زباله نشان می دهد که هیچ گونه اختلالی در یکپارچگی آن وجود نداشته است. سیستم جمع آوری چاه جمع آوری نیز بازرسی می شود. آخرین بازرسی نشان داد که به درستی کار می کند. سیستم تخلیه و هدایت تمام آب های زیرزمینی درون سیستم است تا اطمینان حاصل شود که جهت جریان آب زیرزمینی به سمت چاه های آب درون سیستم جمع آوری است که آب زیرزمینی را به LCTF پمپ می کند.
در طول سال‌ها، ارزیابی سالانه EPA و NYSDEC از بازسازی منطقه نشان می‌دهد که همه سیستم‌ها طبق طراحی و برنامه‌ریزی عمل کرده‌اند و به انجام آن ادامه می‌دهند. علاوه بر این، همانطور که در برنامه ملی اضطراری ذکر شده است، این مسئولیت EPA است که هر پنج سال یک بار بازبینی کانال لاو را انجام دهد.
به عنوان بخشی از فرآیند بررسی پنج ساله، نمایندگان فنی از EPA، NYSDEC و وزارت بهداشت ایالت نیویورک با گلن اسپرینگز و GHD در منطقه کانال لاو ملاقات می کنند تا یک بازرسی کلی از محل انجام دهند که شامل یک مرور کلی از LCTF است. همچنین برای بازرسی اطراف محله EDA، که فراتر از محل دفن زباله محصور شده است. شیرابه از محل دفن زباله خیابان 102 به LCTF برای تصفیه، به طور مستمر تحت نظارت هستند.
تا به امروز، EPA سه بررسی پنج ساله (2003، 2008 و 2013) انجام داده است. هر بررسی پنج ساله به این نتیجه رسید که؛
• راه حل های اجرا شده هرگونه خطری را برای جامعه منطقه Love Canal کاهش داده است، همانطور که در ابتدا در تحقیقات اولیه شناسایی شد و همچنان از سلامت انسان و محیط زیست محافظت می کند.
• فعالیت‌های OM&M ادامه داشت تا اطمینان حاصل شود که مواد خطرناک مرتبط با سایت در معرض گیرنده‌های انسانی و محیطی قرار نمی‌گیرند. NYSDEC با نتایج این گزارش ها موافقت کرده است.
پس از ارزیابی عوامل مختلف و داده‌های شناسایی‌شده از فعالیت‌های سالانه OM&M، از جمله داده‌های تخلیه LCTF و نتایج چاه‌های نظارت، و همچنین ارزیابی‌های بازبینی پنج ساله، EPA و NYSDEC معتقدند که سیستم مهار کانال لاو به طور کلی ادامه دارد که مطابق طراحی عمل کند و محافظ سلامت انسان و محیط زیست باشد.
مطالب مرتبط:
فاجعه سویزو
فاجعه چرنوبیل
مطالب مرتبط:
فاجعه سویزو
فاجعه چرنوبیل
