بستن
فاجعه seveso
انفجار کارخانه ICMESA، یک کارخانه شیمیایی در سال 1976 در نزدیکی سویزو، ایتالیا ساکنان را در معرض سطوح بالای -دیوکسین tetracholorodibenzo-p-2،3،7،8 یا (TCDD) قرار داد. دیوکسین توسط آژانس بین المللی تحقیقات سرطان (IARC 1997) به عنوان یک ترکیب سرطان زا شناخته شده و مختل کننده قوی غدد درون ریز انسان است. بسیار چربی دوست است و نیمه عمر طولانی (در انسان 7 تا 9 سال) دارد. از آنجا که این ترکیب یک محصول جانبی احتراق است، بنابراین یک آلاینده محیطی گسترده در مناطق صنعتی محسوب می شود و مواجهه با آن، با وجود اینکه رو به کاهش است، در همه جا اتفاق می افتد.
این حادثه به عنوان یکی از بدترین حوادث صنعتی در قرن گذشته از نظر تأثیرات آن بر کارگران و ساکنان به جمع حوادث فوکوشیما، بوپال، چرنوبیل و جزیره تری مایل پیوست.
تلفات فاجعه سویزو شامل حدود 3300 دام اهلی (از جمله طیور) طی چند روز و ذبح 80000 حیوان دیگر که برای جلوگیری از ورود آن ها به زنجیره غذایی از بین رفتند. از آنجایی که هیچ انسانی در نتیجه فوری نشت، جان خود را از دست نداده است، تخمین کل قربانیان دشوارتر است، اما شکی نیست که اثرات نامطلوب سلامتی در درازمدت منجر به مرگ‌های زودهنگام زیادی، به ویژه در اثر بیماری‌های تنفسی و قلبی شده است.
اثرات زیست محیطی ناشی از آن منجر به ایجاد مقررات زیست محیطی سخت تر و یکپارچه تر و حمایت های بهداشتی در سراسر اروپا شد. بسیاری از چیزهایی که می‌دانیم و می‌توانیم درباره خطرات مواجهه با دیوکسین بر سلامت انسان بیاموزیم، از تجربه غم‌انگیز Seveso نشأت می‌گیرد. هدف این مطلب توصیف چگونگی حادثه Seveso، بررسی نتایج 40 سال تحقیق در مورد سلامت جمعیت Seveso از زمان حادثه، و بحث در مورد سلامت ساکنان Seveso، فرزندان و نوه‌های آن ها و همچنین دلایل فنی حادثه و سرنوشت نهایی کارخانه است.
موقعیت شهر سویزو و کارخانه ICMESA
سویزو شهر کوچک حومه‌ای در حدود 10 مایلی شمال میلان ایتالیاست، Seveso در دهه 1970 حدود 17000 نفر جمعیت داشت و یکی از چندین شهر در این منطقه بود که ترکیبی از مناطق شهری، مسکونی و کشاورزی کوچک را تشکیل می‌داد. یک کارخانه شیمیایی در نزدیکی آن متعلق به ICMESA، یکی از شرکت های تابعه غول داروسازی هافمن-لاروش بود و توسط شرکت Givaudan اداره می شد. این کارخانه 2،4،5-تری کلروفنل تولید می کرد که در تولید لوازم آرایشی و دارویی استفاده می شد.
دیوکسین tetracholorodibenzo-p- -2،3،7،8 یا (TCDD) چیست؟
TCDD یکی از انواع دیوکسین ها، خانواده ای از ترکیبات شیمیایی است که محصول جانبی فعالیت های صنعتی مانند سفید کردن خمیر چوب، سوزاندن زباله و تولید مواد شیمیایی است. دیوکسین همچنین به مقدار کم در علف کش عامل نارنجی که در طول جنگ ویتنام استفاده می شد وجود دارد. دیوکسین ها آلاینده های آلی پایدار نامیده می شوند زیرا تجزیه آنها در محیط به زمان زیادی نیاز دارد. همانطور که پیش تر ذکر شد، این ماده در سطح جهانی به عنوان یک ترکیب سرطان زا شناخته شده است و می تواند اثرات تولید مثلی، ایمنی و رشدی در پستانداران ایجاد کند. کلراکن، یک بیماری جدی پوستی متشکل از ضایعات، همچنین می‌تواند ناشی از مواجهه زیاد با دیوکسین باشد.
دیوکسین tetracholorodibenzo-p- -2،3،7،8 یا (TCDD)
شرح حادثه
تقریباً در ساعت 12:37 روز شنبه 10 ژوئیه 1976 در حالی که ساکنان Seveso و اطراف آن مشغول مراقبت از باغ های خود، انجام کارهای اداری یا تماشای بازی فرزندان خود بودند، یکی از ساختمان های کارخانه شیمیایی به طور خطرناکی داغ شد و باعث افزایش دما و فشار شد. هنگامی که دما به حد بحرانی رسید، یک دریچه آزاد کننده فشار منفجر شد و ابری از گاز سمی حاوی هیدروکسید سدیم، اتیلن گلیکول و تری کلروفنات سدیم منتشر کرد. ابر گازی که بر روی منطقه Seveso جابجا شد همچنین حاوی 15 تا 30 کیلوگرم TCDD بود که از نظر فنی با نام tetrachlorodibenzodioxin -2,3,7,8 شناخته می شود.
کارکنان تعمیر و نگهداری صدای سوت را شنیدند و مشاهده شد که ابری از بخار از دریچه ای روی پشت بام خارج می شود. یک ابر سفید متراکم با ارتفاع قابل توجهی به خارج از محل منحرف شد. در میان مواد موجود در ابر سفید، رسوب کوچکی از دیوکسین tetracholorodibenzo-p- -2،3،7،8 یا (TCDD)، وجود داشت.
انتشار حدود بیست دقیقه به طول انجامید. طی چند روز بعد از انتشار، سردرگمی زیادی به دلیل عدم ارتباط بین شرکت و مقامات در مواجهه با این نوع شرایط وجود داشت. هیچ مرگ انسانی به TCDD نسبت داده نشد اما بسیاری از افراد بیمار شدند. 26 زن باردار که در معرض مواجهه قرار گرفته بودند سقط جنین کردند. هزاران حیوان در منطقه آلوده مردند و هزاران حیوان دیگر برای جلوگیری از ورود TCDD به زنجیره غذایی سلاخی شدند.
ساکنان منطقه در مسیر ابر آئروسل دچار حالت تهوع، سردرد و سوزش چشم شدند و 19 کودک با ضایعات پوستی در بیمارستان های محلی بستری شدند. در هفته های بعد، این منطقه تلفات جانوری و گیاهی بالایی را تجربه کرد و نزدیک به 200 مورد کلراکن در میان ساکنان، بیشتر در میان کودکان گزارش شد.
بررسی دلایل حادثه: نقص در اقدامات فنی
رویه های عملیاتی
چرخه تولید بدون هیچ گونه هم زدن یا سرد شدن قطع شد و باعث طولانی شدن نگهداری توده واکنش شد. همچنین، انجام دسته نهایی شامل مجموعه ای از شکست ها در رعایت روش های عملیاتی بود. روش اصلی ثبت اختراع تقطیر مشخص می کرد که شارژ قبل از تقطیر اسیدی شده است. با این حال، در مراحل کارخانه ترتیب این مراحل برعکس شد.
سیستم‌های ایمنی / سیستم‌های هواکش: تخلیه فشارهای بیش از حد، اندازه‌گیری دریچه‌ها برای واکنش‌های گرمازا
دیسک ترکیدنی روی 5/3 بار تنظیم شد تا از فشار بیش از حد در هوای فشرده که برای انتقال مواد به راکتور استفاده می شود محافظت کند. اگر یک دیسک ترکیدنی با فشار تنظیم شده کمتر نصب شده بود، هواگیری در دمای پایین تر و کم خطرتر اتفاق می افتاد.
سیستم های کنترل: سنسورهای هشدار / اینترلاک: از دست دادن خنک کننده، خرابی همزن
سیستم های کنترل راکتور، هم از نظر تجهیزات اندازه گیری برای تعدادی از پارامترهای اساسی و هم در غیاب سیستم کنترل خودکار، ناکافی بودند.
واکنش / تست محصول: روش های کالریمتری، پایداری حرارتی
این شرکت از ویژگی های خطرناک گرمازای اصلی آگاه بود. با این حال، مطالعات نشان داد که گرمازاهای ضعیف تری وجود دارد که می تواند منجر به واکنش فرار شود.
کدهای طراحی - کارخانه: ماهیت انتشارات خطرناک
هیچ وسیله ای برای جمع آوری یا از بین بردن مواد سمی در حین تخلیه وجود نداشت.
مهار ثانویه
سازنده شیر تخلیه فشار استفاده از گیرنده دوم را برای بازیابی مواد سمی توصیه کرد. که چنین چیزی نصب نشده بود.
واکنش اضطراری / کنترل نشت: سیستم مدیریت ایمنی، طرح اضطراری سایت
اطلاعاتی در مورد مواد شیمیایی آزاد شده و خطرات مرتبط با آن ها از شرکت در دسترس نبود. ارتباطات هم بین شرکت و مقامات محلی و هم در داخل مقامات نظارتی ضعیف و ناموفق بود.
اثرات اولیه انتشار TCDD
طی چند ساعت پس از انتشار گاز از ICMESA، بیش از 37000 نفر در منطقه Seveso در معرض سطوح بی سابقه دیوکسین قرار گرفتند. با این حال، در میان اولین کسانی که آسیب دیدند، حیوانات منطقه بودند. حیوانات مرده، به ویژه مرغ ها و خرگوش هایی که به عنوان غذا نگهداری می شدند، شروع به غلبه بر شهر کردند. بسیاری از آنها به صورت اضطراری ذبح شدند تا مردم نتوانند آنها را بخورند. (دیوکسین در بافت چربی انباشته می شود و اکثریت قریب به اتفاق در معرضTCDD قرار گرفتن انسان از مصرف چربی های حیوانی ناشی شده است). تا سال 1978، حدود 80000 حیوان برای جلوگیری از مصرف انسان از بین برده شدند.
با وجود مواجهه بالای سطوح بالای دیوکسین، چند روزی بود که افراد شروع به احساس اثرات اولیه کردند. در نتیجه شروع آهسته علائم، مقامات بلافاصله منطقه را تخلیه نکردند.
واکنش به حادثه Seveso با انتقاد گسترده ای با عنوان کند و نادرست عمل کردن مقامات، مواجه شد. چند روز گذشت تا مقامات اعلام کردند که دیوکسین از این مرکز آزاد شده است. تخلیه مناطق آسیب دیده چند روز دیگر طول کشید.
تحقیقات پیرامون عواقب حادثه
در 25 ژوئیه، یک مطالعه چند جانبه تحت حمایت منطقه لومباردیا ایتالیا راه اندازی شد. تیم تحقیقات بیوکلینیکی از بیمارستان دسیو نمونه‌های خونی فوری از هزاران ساکن برای آزمایش‌های شیمی بالینی جمع‌آوری کرد. محققان سرم باقی مانده را برای تجزیه و تحلیل های آینده ذخیره کردند. افرادی که نمونه خون ارائه می کردند تا سال 1982 به طور منظم و پس از آن به صورت دوره ای پیگیری می شدند. اثرات سلامتی ارزیابی شده شامل مشکلات عصبی، عفونت، ضایعات پوستی و بارداری و سلامت کودک بود.
سطوح مواجهه بر اساس بیومارکرهای فردی و مطالعات بهداشتی Seveso در مناطق مسکونی برای طبقه‌بندی سطوح مواجهه تعیین شدند. ماتریس مناطق سکونت بر اساس نمونه برداری سیستماتیک و اندازه گیری سطوح TCDD خاک سطحی ساخته شد. محدوده: 5/15 - 5477 (میکروگرم بر متر مربع)، منطقه‌ی با بالاترین سطح خاک سطحی TCDD، به عنوان منطقه A طبقه بندی شد. مناطق مجاور به منطقه B، منطقه R، و منطقه غیر ABR تقسیم شد. منطقه A دارای 736 ساکن (212 خانواده) بود که همه آنها دو هفته (از 26 ژوئیه تا 2 اوت ) پس از انفجار تخلیه شدند. این ساکنان بلافاصله تحت معاینه پزشکی و آزمایشات بالینی قرار گرفتند. آن هایی که در مناطقی که به شدت در معرض نور، در منطقه A زندگی می کردند، اجازه نداشتند به خانه های خود بازگردند، خانه هایی که آلوده تلقی می شدند و بعداً به عنوان بخشی از پاکسازی تخریب شدند. منطقه B، بزرگ ترین منطقه آلودگی بعدی، تقریباً 5000 نفر از ساکنان را در خود جای داده بود که تخلیه نشدند، اما نسبت به مصرف محصولات و طیور بومی محلی هشدار داده شد. دستیاران کارخانه نیز تحت معاینه پزشکی و آزمایشات بالینی قرار گرفتند. علاوه بر این، زنان باردار و کودکان کمتر از 12 سال از منطقه B روزانه به خارج از منطقه منتقل می شدند. منطقه R، کمترین آلودگی، حدود 32000 ساکن را در خود جای داده است که به آنها هشدار داده شده بود که غذاهای محلی مصرف نکنند.
اگر چه سطوح دیوکسین خاک به عنوان نماینده ای برای میزان مواجهه استفاده شده است، اما این موضوع سطوح تغییر در فرکانس در سطح فردی و مدت زمان تماس با محیط های آلوده به دیوکسین را منعکس نمی کند. ساکنان Seveso تنها جمعیت در معرض دیوکسین هستند که نمونه‌های خونی آن ها در زمان مواجهه جمع‌آوری شد، که امکان ارزیابی دقیق‌تر میزان مواجهه و میزان دوز جذب شده را فراهم می‌کند. در سال 1987، یعنی یازده سال پس از حادثه Seveso، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) یک روش تحلیلی (با استفاده از گازکروماتوگرافی با وضوح بالا / طیف‌سنجی جرمی با وضوح بالا) برای اندازه‌گیری غلظت TCDD در سرم انسانی ایجاد کردند. این روش جدید و نزدیک به 30000 نمونه ذخیره شده در آزمایشگاه دانشگاه بیمارستان Desio دری را برای اندازه گیری دقیق تر میزان مواجهه افراد، در رابطه با سلامت جمعیت باز کرد.
مطالعه سلامت زنان Seveso (SWHS)
در سال 1996، یعنی20 سال پس از انفجار، یک مطالعه کوهورت تاریخی از زنان ساکن (نوزاد تا 40 سال در سال 1976) مناطق A یا B که از آن ها در نزدیکی زمان انفجار خون جمع آوری شده بودند، آغاز شد. مطالعه سلامت زنانSeveso(SWHS)، که توسط مؤسسه ملی بهداشت ایالات متحده (NIOSH) و (Regione Lombardia Italy) تامین می شود، تنها مطالعه جامع تا به امروز در مورد سلامت جمعیت زنان در معرض TCDD است. این مطالعه یک گروه بزرگ با طیف گسترده ای از افراد در مواجهه با TCDD است که توسط اندازه گیری TCDD سرم در سطح فردی ثبت شده است، که منحصر به فرد است.
در مجموع 981 زن در اولین پیگیری جمعیت (1996) شرکت کردند. اکثر زنان از منطقه B بودند حدود (83%). در زمان انفجار، زنان در SWHS به طور متوسط 20.1 (11.3 ±) سال سن داشتند، 71% پس از قاعدگی، 38% زائو، و <%1 یائسه بودند. این زنان دوباره در سال 2008 ،2011 و 2014 پیگیری شدند. سال 2014، مطالعه نسل دوم Seveso با هدف مشخص کردن اثرات بهداشتی مواجهه دیوکسین داخل رحمی در کودکان شرکت کنندگان SWHS راه اندازی شد. در مجموع 943 کودک زنده متولد شده (453 دختر، 490 پسر) که از 574 مادر SWHS پس از انفجار به دنیا آمدند و در محدوده سنی از نوزادی تا 39 سال بودند، در مجموع 611 کودک (66.4 % از 920 زنده و واجد شرایط) متولد شدند. 402 مادر ویزیت مطالعه را تکمیل کردند. 611 کودک شرکت کننده به طور متوسط 23.7 (محدوده: 2 تا 39) سال سن داشتند و 51% دختر بودند.
برای زنان SWHS، جدیدترین جمع‌آوری داده‌ها در سال 2014 شامل خونگیری ناشتا برای شیمی بالینی و مطالعات آینده، اندازه‌گیری‌های تن‌سنجی و فشار خون، یک مصاحبه شخصی که شامل سؤالاتی در مورد سابقه باروری و پزشکی او و مجموعه‌ای از مدارک پزشکی بود. برای زنان دارای فرزند کمتر از 18 سال، مصاحبه همچنین شامل سؤالاتی در مورد سلامت فرزندانشان و همچنین عوامل جمعیت شناختی و سبک زندگی و سابقه پزشکی بود. برای کودکان 2 تا 6 سال، شرکت شامل خونگیری ناشتا برای شیمی بالینی و مطالعات آینده و اندازه گیری های آنتروپومتریک بود. مشارکت برای کودکان 7 تا 17 ساله شامل خونگیری ناشتا، اندازه گیری آنتروپومتریک و فشار خون بود. و همچنین یک پرسشنامه آنلاین اجرا شده شامل عادات سیگار کشیدن، الکل و کافئین (فقط برای10 تا 17 سال). مشارکت برای کودکان 18 سال یا بزرگ تر شامل خونگیری ناشتا، اندازه گیری آنتروپومتریک و فشار خون و یک مصاحبه شخصی که شامل پرسشنامه غذا وجمع آوری سوابق پزشکی بود.
پیامدهای سلامتی مزمن ناشی از حادثه
میزان مرگ و میر
برتازی و همکارانش مقالات متعددی را منتشر کرده اند که میزان بروز سرطان و مرگ و میر را در رابطه با منطقه محل سکونت در زمان حادثه بررسی کرده اند. در 25 سال اول پس از انفجار (1976-2001)، مرگ و میر کلی ناشی از سرطان در هیچ منطقه‌ای افزایش نیافت. با این حال، زمانی که تجزیه و تحلیل به مرگ‌های رخ داده 20 سال یا بیشتر پس از انفجار محدود شد، مرگ و میر ناشی از سرطان در منطقه A افزایش یافت (مرگ 18 نفر). در یک به روز رسانی اخیر، نویسندگان گزارش کردند که افزایش مرگ و میر مشاهده شده از سرطان های لنفاوی خونساز در مناطق A و B، به ویژه در میان زنان، ادامه دارد.
سرطان
اگرچه بروز کلی سرطان (متمایز از مرگ و میر) در 20 سال اول پس از انفجار (1976-1996) افزایش نیافته بود، این محققان افزایش غیر قابل توجهی در بروز سرطان در طیف وسیعی از نقاط سرطانی، از جمله سرطان سینه مشاهده کردند. بروز سرطان های لنفاوی-خونساز به طور قابل توجهی در منطقه B افزایش یافته است و همچنین در منطقه Aنیز به میزان غیر قابل توجهی افزایش یافته است.
در SWHS، وارنر و همکاران غلظت سرمی TCDD اندازه گیری شده در سرم جمع آوری شده در حدود سال 1976 را با بروز کلی سرطان و بروز سرطان سینه در 20 سال پس از انفجار و 32 سال پس از انفجار بررسی کردند. افزایش قابل توجه خطر برای بروز سرطان سینه به ازای افزایش 10 برابری سطح سرمی TCDD در 20 سال پس از انفجار و افزایش خطر قابل توجه مرتبط با دوز برای همه سرطان ها مشاهده شد. این رابطه با استفاده از داده‌های 2014-2016، زمانی که اکثر گروه‌ها به یائسگی رسیده‌اند و احتمال ابتلا به سرطان پستان به اوج خود رسیده است، دوباره مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
بیماری های قلبی عروقی
بیماری قلب و عروقی پس از 25 سال (1976-2001)، توسط Consonni و همکاران بررسی شد. افزایش مرگ و میر ناشی از بیماری ایسکمیک قلب (IHD) در میان مردان ساکن منطقه A، (7 مرگ) و افزایش مرگ و میر ناشی از فشار خون بالا در میان زنان ساکن منطقه A گزارش کردند. در میان ساکنان منطقه B، مرگ و میر ناشی از بیماری عروق مغزی در هر دو جنس زن و مرد به طور غیر قابل توجهی افزایش یافت.
دیابت، شاخص توده بدنی (BMI)و سندرم متابولیک
کانسونی و همکارانش با استفاده از داده های مرگ و میر در 25 سال اول پیگیری (2001-1976)، مرگ و میر بیش از حد ناشی از دیابت را در میان زنان ساکن در همه مناطق در معرض خطر گزارش کردند، افزایش قابل توجه بیشتر در منطقه Bنسبت به منطقه A یا منطقه R بود. به روز رسانی اخیر 1976-2013 افزایش مرگ و میرهای مرتبط با دیابت را، عمدتاً در میان زنان، گزارش کرده است.
وضعیت سلامت استخوان
در سال 2008، 340 زن از SWHS که در سال 1976 کمتر از 20 سال سن داشتند، تحت اسکن استخوان با انرژی دوگانه جذب اشعه ایکس(DXA) قرار گرفتند. تراکم مواد معدنی استخوان در ستون فقرات کمری و لگن اندازه‌گیری شد و هندسه ساختاری لگن از اسکن‌های DXA هیپ با استفاده از روش تحلیل ساختاری هیپ استخراج شد. اسکنازی و همکاران هیچ ارتباط معنی داری از سطح TCDD با هیچ اندازه گیری از تراکم توده استخوان (ستون فقرات، هیپ کل، گردن فمور) مشاهده نکردند.
سلامت تیروئید
سطح تیروکسین آزاد و کل (T4)، تری یدوتیرونین آزاد و هورمون محرک تیروئید، 909 زن SWHS در سال 1996 و 724 زن SWHS در سال 2008 اندازه گیری شد. شوریر و همکاران در سال 1996 ارتباط معکوس سطوح TCDD سرم با سطح کل T4 را در سال 1996 گزارش کرد، با قوی ترین ارتباط در بین زنانی که در زمان مواجهه قبل از قاعدگی بودند. در سال 2008، ارتباط بین سطوح TCDD در حدود سال 1976 و T4 کل، اگرچه هنوز معکوس بود، ضعیف شده بود، و تغییر اثر توسط وضعیت منارک در زمان انفجار دیگر مشهود نبود. سطوح TCDD در حدود سال 1976 با سطح هیچ هورمون تیروئید دیگری مرتبط نبود، و سطح سرمی TCDD در سال 1996 با سطوح هورمون تیروئید در سال 1996 یا 2008 مرتبط نبود.
عملکرد سیستم ایمنی
مطالعه ای نشانگرهای مولکولی عملکرد ایمنی و پاسخ دیوکسین را با استفاده از نمونه‌های خون به‌دست‌آمده در سال‌های 1992 تا 1994 از 62 فرد به‌طور تصادفی از مناطق A و B و 58 نفر از منطقه غیر ABR بررسی کرد Baccarelli) و همکاران 2004). TCDD پلاسما که تقریباً 20 سال پس از حادثه اندازه‌گیری شد، با سطوح IgG پلاسما، نشانگر دفاع ایمنی در برابر چالش‌های میکروبی، ارتباط منفی داشت، اما نه با سایر نشانگرها، از جمله IgM، IgA، و سطح C3 و C4 مکمل.
عملکرد عصبی
غربالگری عصبی اولیه ساکنان منطقه A در سال 1977 نشانه هایی از آسیب عصبی بالینی مانند کاهش سرعت هدایت عصبی را نشان داد. علاوه بر این، حدود 4 درصد از 200 کارگر کارخانه ICMESA از نظر فیبرهای عصبی اعصاب چندگانه (نامشخص) آسیب دیده بودند. غربالگری پیگیری موارد کلراکن در سال 1985 هیچ افزایشی در شیوع معیارهای الکتروفیزیولوژیکی غیرطبیعی یا سرعت های هدایت پیدا نکرد.
در SWHS، در سال 1996، عملکرد فیزیکی در مسن ترین زنان (52 تا 63 سال، 154 نفر) ارزیابی شد. هیچ ارتباطی بین قرار گرفتن در معرض TCDD سرم و بیشتر معیارهای تحرک و مهارت (سرعت راه رفتن، تست رسیدن به پایین، تست چرخش سکه) یافت نشد. در سال 2008، حافظه فعال با آزمون‌های رقمی وکسلر و آزمون‌های فضایی در زیرمجموعه‌ای از زنان SWHS که به‌طور تصادفی انتخاب شده بودند (459 نفر) ارزیابی شد. هیچ ارتباطی بین TCDD سرم و اندازه گیری حافظه فعال یافت نشد.
خلاصه ای از اثرات نامطلوب قرار گرفتن در معرض TCDD بر ساکنان Seveso
اثرات نامطلوب بر سلامت مردم بلافاصله آشکار نشد، اما به آرامی طی یک دوره چند ماهه و سپس سال ها آشکار شد. قربانیان سمیت ظریف عصبی، ایمنی، کبدی و غدد درون ریز و همچنین ضایعات پوستی معروف به کلراکن را تجربه کردند. افزایش نرخ سرطان‌های سینه، ریه، لنفاوی و هماتولوژیک در قربانیان مواجهه با دیوکسین دهه‌ها پس از حادثه مشاهده شد. واضح است که مواجهه با TCDD منجر به کلراکن شد و کودکان بیشتر مستعد ابتلا بودند. نتایج مطالعات Seveso همچنین نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض دوزهای نسبتاً بالای TCDD در اوایل زندگی ممکن است بر باروری مردان و زنان تأثیر بگذارد. با این حال، برخی از قانع‌کننده‌ترین شواهد این است که قرار گرفتن در معرض TCDD خطر ابتلا به سرطان و در زنان، احتمال ابتلا به سرطان سینه را افزایش می‌دهد. ممکن است سرطان های فردی دیگری مانند سرطان تیروئید و خون افزایش یافته باشند، اما این نتایج با اندازه نمونه یا ارزیابی مواجهه محدود می شود. به نظر می رسد TCDD بر پیامدهای قلبی متابولیک از جمله سندرم متابولیک نیز تأثیر می گذارد، اما نتایج در مورد دیابت متناقض است.
آیا عدالت برای قربانیان حادثه Seveso برقرار شد؟
در سال 1983، دادگاه پنج مقام شرکت شیمیایی را به دلیل نقش آنها در فاجعه محکوم کرد. با این حال، پس از چندین بار تجدید نظر، تنها دو نفر به دلیل سهل انگاری جنایی مجرم شناخته شدند. Roche در نهایت حدود 168 میلیون دلار غرامت برای پوشش ضدعفونی‌سازی، دفن زباله و مسکن جدید برای ساکنان آسیب‌دیده پرداخت کرد. با این حال، شکایت مدنی بعدی از جانب قربانیان ناموفق بود.
چه اتفاقی برای کارخانه افتاد؟
کارخانه ICMESA اکنون کاملاً بسته است و پارک جنگل بلوط Seveso در بالای تأسیسات مدفون ایجاد شد. در زیر پارک جنگلی دو مخزن قرار دارد که بقایای هزاران حیوان سلاخی شده، کارخانه شیمیایی تخریب شده و آلوده ترین خاک را در خود جای داده است.
درس هایی که فاجعه Seveso به ما آموخت
علیرغم عدم وجود عدالت برای قربانیان، فاجعه Seveso به نمادی از نیاز به مقررات ایمنی صنعتی سختگیرانه در اروپا و سراسر جهان تبدیل شد. در سال 1982، دستورالعمل Seveso توسط جامعه اروپا برای جلوگیری از چنین حوادثی، بهبود واکنش به بلایای صنعتی، و اجرای یک چارچوب ایمنی نظارتی در سراسر EC تصویب شد. Seveso اکنون با مقررات سختگیرانه‌ای همراه است که هر گونه تأسیساتی را برای ذخیره‌سازی، تولید، یا جابجایی مواد خطرناک برای اطلاع رسانی به مقامات محلی و جوامع و ایجاد و انتشار اقداماتی برای پیشگیری و واکنش به حوادث الزامی می‌کند.
میراث مهم دیگر فاجعه سویزو، درک گسترده ای از چگونگی تأثیر دیوکسین بر سلامت انسان است. دانشمندان به مطالعه بازماندگان Seveso ادامه می دهند و تحقیقات در مورد اثرات طولانی مدت این فاجعه بر سلامتی ادامه دارد.
یک فاجعه زیست محیطی، مانند آنچه در Seveso رخ داد، به وضوح برای جمعیت محلی ویرانگر است و پیامدهای بالقوه اکولوژیکی، اقتصادی و سلامتی بلندمدت فیزیکی و روانی را به همراه دارد. متأسفانه، تعدادی از بلایای زیست‌محیطی، اعم از انسان‌ساز و طبیعی، به دنبال حادثه Seveso رخ داده‌اند و بی‌تردید موارد دیگر در آینده رخ خواهند داد. حادثه در Seveso نمونه مهمی از اقداماتی است که اپیدمیولوژیست ها و متخصصان بهداشت مرتبط می توانند در عواقب یک فاجعه برای مستندسازی اثرات سلامتی آن بردارند. تحقیقات اپیدمیولوژیک در Seveso تنها به دلیل ایجاد سریع یک برنامه نظارت بهداشتی طولانی مدت از جمعیت امکان پذیر شد. که شامل جمع‌آوری و ذخیره‌سازی نمونه‌های زیستی از تعداد زیادی از افراد مبتلا بود، علیرغم اینکه روش‌هایی برای تجزیه و تحلیل مواجهه در آن نمونه‌ها هنوز توسعه نیافته بود.
این یک یادآوری و ارثیه قوی از اثرات بهداشتی ناشی از سموم صنعتی و اهمیت مقررات ایمنی و اجرای قوی این قوانین است.
مطالعه بیشتر (+)
مطالب مرتبط:
چرنوبیل
بوپال
hickson welch
مطالعه بیشتر (+)
مطالب مرتبط:
چرنوبیل
بوپال
hickson welch
