بستن
اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط با کار (WMSDs)
تقریباً 1.71 میلیارد نفر در سراسر جهان به بیماری‌های اسکلتی عضلانی مبتلا هستند. آسیب های اسکلتی- عضلانی عامل اصلی ناتوانی در سرتاسر جهان است و کمردرد به تنهایی علت اصلی ناتوانی در 160 کشور است. آسیب اسکلتی-عضلانی به طور قابل توجهی تحرک و مهارت را محدود می کند و منجر به بازنشستگی زودهنگام از کار، سطوح پایین تر رفاه و کاهش توانایی برای مشارکت فعال در جامعه می شود. به دلیل رشد جمعیت و افزایش سن، تعداد افرادی که با آسیب های اسکلتی عضلانی و محدودیت های عملکردی مربوطه زندگی می کنند، به سرعت در حال افزایش است. برطبق موارد گفته شده؛ بسیار ضروریست که کارفرمایان، کارگران و کارمندان در مورد چیستی این آسیب ها و نحوه پیشگیری از مبتلا شدن به آن ها مطلع و آگاه باشند.
اختلالات اسکلتی عضلانی(MSD)
اختلال اسکلتی- عضلانی؛ آسیب یا اختلال در عضلات، اعصاب، تاندون ها، مفاصل، غضروف ها و دیسک های ستون فقرات است و اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط با کار(WMSD) شرایطی هستند که در آن ها:
• وظایف کاری و محیط کار به طور قابل توجهی به آسیب یا اختلال در عضلات، اعصاب، تاندون ها، مفاصل، غضروف ها و دیسک های ستون فقرات کمک می کند.
• وظایف کاری و محیط کار به بدتر شدن شرایط کمک می کنند یا باعث ادامه دار شدن آن می شوند.
در سال 1997، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) موسسه ملی ایمنی و بهداشت شغلیNIOSH) )، شواهدی را برای MSD های مرتبط با کار منتشر کرد. نمونه هایی از شرایط کاری که ممکن است منجر به WMSD شود شامل بلند کردن اجسام سنگین، قرار گرفتن به صورت روزانه در معرض ارتعاشات کل بدن، کار معمول بالای سر، کار با گردن در وضعیت خم شدن مزمن، یا انجام کارهای تکراری با فشار است. این گزارش شواهد مثبتی را برای ارتباط بین شرایط کاری و اختلالات اسکلتی گردن، شانه، آرنج، دست و مچ دست و کمر شناسایی کرد.
اداره آمار وزارت کار، MSDها را به عنوان بیماری‌ها و اختلالات سیستم اسکلتی- عضلانی و بافت همبند تعریف می‌کند، نمونه هایی از MSD ها عبارتند از:
• رگ به رگ شدن
• کشیدگی و پارگی
• کمر درد
• سندرم تونل کارپال
• فتق
اختلالات اسکلتی عضلانی با هزینه های زیادی برای کارفرمایان مانند غیبت، کاهش بهره وری و افزایش هزینه مراقبت های بهداشتی، ناتوانی و غرامت کارگران همراه است. در سال 2001، اختلالات اسکلتی شامل 8 روز دوری از محل کار در مقایسه با 6 روز برای تمام موارد آسیب و بیماری غیرکشنده (مانند کاهش شنوایی، بیماری های پوستی شغلی مانند درماتیت، اگزما یا حساسیت های پوستی) بود.
چه گروه های سنی بیشتر در معرض آسیب هستند؟
سه گروه سنی (25-34 سال، 35-44 سال و 45-54 سال) 79٪ موارد را تشکیل می دهند. کارگران مرد بیشتر از زنان، تحت تأثیر قراردارند. اپراتورها، تولید کنندگان و کارگران؛ و افراد در مشاغل فنی، فروش و پشتیبانی اداری 58 درصد موارد MSD را تشکیل می دهند. بخش‌های صنعت تولید و خدمات روی هم حدود نیمی از موارد MSD را تشکیل می‌دهند. اختلالات اسکلتی عضلانی سالانه نزدیک به 70 میلیون مراجعه به مطب پزشک در ایالات متحده را تشکیل می دهد . در سال 1999، نزدیک به 1 میلیون نفر برای درمان و بهبودی دردهای اسکلتی عضلانی ناشی از کار یا اختلال در عملکرد کمر یا اندام فوقانی از کار برکنار شده یا فاصله گرفتند.
بار اقتصادی آسیب های اسکلتی- عضلانی چقدر بر آورد شده؟
موسسه پزشکی تخمین می زند که بار اقتصادی WMSD بر اساس هزینه های غرامت، دستمزدهای از دست رفته و بهره وری از دست رفته، بین 45 تا 54 میلیارد دلار در سال است. بر اساس Liberty Mutual، بزرگ ترین ارائه دهنده بیمه غرامت کارگران در ایالات متحده، صدمات ناشی از فشار بیش از حد - بلند کردن، هل دادن، کشیدن، نگه داشتن، حمل یا پرتاب یک شی - هر سال 13.4 میلیارد دلار برای کارفرمایان هزینه دارد.
نمونه هایی از WMSD های رایج در ادامه آورده شده:
سندرم تونل کارپال (CTS)
وزارت کار ایالات متحده CTS را به عنوان یک اختلال مرتبط با سیستم عصبی محیطی، که شامل اعصاب و گره های خارج از نخاع و مغز است، تعریف می کند. سندرم تونل کارپال فشرده شدن عصب میانی در مچ دست است که ممکن است منجر به بی حسی، گزگز، ضعف یا آتروفی عضلانی در دست و انگشتان شود.
سندرم تونل کارپال ممکن است 1.9 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار دهد و سالانه 300000 تا 500000 عمل جراحی برای اصلاح این وضعیت انجام می شود.
اداره آمار کار 26794 مورد CTS مربوط به روزهای دوری از کار را در سال 2001 گزارش کرد که نشان دهنده میانگین 25 روز دوری از کار در مقایسه با 6 روز برای تمام موارد آسیب و بیماری غیرکشنده است. بیشتر موارد شامل کارگرانی بودند که 25 تا 54 سال (84٪) بودند.
دو گروه شغلی بیش از 70 درصد از کل موارد CTS را در سال 2001 تشکیل می دادند:
• اپراتورها، تولید کنندگان و کارگران
• پشتیبانی فنی، فروش و اداری
کمر درد و آسیب کمر
علائم آسیب کمر جزء ده دلیل اصلی برای ویزیت های پزشکی هستند. برای 5 تا 10 درصد بیماران، کمردرد مزمن می شود. در سال 2001، اداره آمار کار 372683 مورد آسیب کمر را گزارش کرد. بیشتر موارد شامل کارگرانی بودند که 25 تا 54 سال (79٪) و مرد (64٪) بودند.
دو گروه شغلی بیش از 54 درصد موارد آسیب کمر را تشکیل می دهند:
• اپراتورها، سازندگان، و کارگران (38 %)
• تولید دقیق، صنایع دستی و تعمیر (17%)
داده های حاصل از مطالعات علمی مداخلات اولیه و ثانویه نشان می دهد که کمردرد را می توان با موارد زیر کاهش داد:
• کنترل های مهندسی (به عنوان مثال، طراحی مجدد ارگونومیک محل کار)
• کنترل های اداری (به طور خاص، تنظیم برنامه کاری و حجم کاری)
• برنامه هایی که برای اصلاح عوامل فردی طراحی شده اند، مانند ورزش کارکنان
• ترکیبی از رویکردهای ذکر شده
آرتروز
اصطلاح آرتریت برای توصیف بیش از 100 بیماری و شرایط روماتیسمی استفاده می شود که مفاصل، بافت هایی که مفصل را احاطه کرده اند و سایر بافت های همبند را تحت تاثیر قرار می دهند. الگو، شدت و محل علائم بسته به نوع بیماری می تواند متفاوت باشد. چهل و شش میلیون آمریکایی گزارش می دهند که پزشک به آن ها گفته است که آرتریت یا سایر بیماری های روماتیسمی دارند. آرتریت شایع ترین علت ناتوانی در ایالات متحده است. آرتریت فعالیت های نزدیک به 19 میلیون بزرگسال را محدود می کند. دو سوم افراد مبتلا به آرتریت زیر 65 سال سن دارند.
گروه ملی داده های آرتریت تخمین می زند که 27 میلیون بزرگسال مبتلا به آرتروز هستند. 9 میلیون بزرگسال آرتروز علامت دار زانو و 13 میلیون نفر آرتروز علامت دار دست را گزارش می کنند. اگر افراد دارای درد مزمن در مفصل (مثلاً درد مفصل در بیشتر روزهای یک ماه اخیر) و شواهد رادیوگرافیک (مثلاً اشعه ایکس) از آرتروز در آن مفصل باشند، در نظر گرفته می‌شوند که آرتروز علامت دار دارند، اگرچه گاهی اوقات این درد وجود دارد. ممکن است در واقع از آرتریت دیده شده در رادیوگرافی ناشی نشود. سایر اشکال آرتریت شامل آرتریت روماتوئید و نقرس است. آرتریت هم به دلیل اینکه ممکن است در اثر شرایط مربوط به کار ایجاد شود و هم به دلیل اینکه ممکن است کارمندان با محدودیت یا ناتوانی نیاز به سازگاری در محل کار داشته باشد، یک نگرانی در محل کار است.
مشاغل خاصی با افزایش شیوع آرتریت، به ویژه آرتروز، اغلب در زانو ویا لگن مرتبط هستند. این مشاغل شامل کار در معدن، ساخت و ساز، کشاورزی و بخش های صنعت و خدمات است. ویژگی‌های مشترک این مشاغل عبارتند از: کارهای سنگین فیزیکی، بلند کردن یا حمل بارهای سنگین، قرار گرفتن در معرض لرزش، آسیب مفاصل یا بافت، و دوره‌های طولانی کار در وضعیت‌های نامناسب یا غیر طبیعی مانند زانو زدن و خزیدن.
در سال 2003، کل هزینه بیماری های آرتریت 128 میلیارد دلار بود - 81 میلیارد دلار هزینه مستقیم و 47 میلیارد دلار هزینه غیرمستقیم.
گفته می شود افرادی که به دلیل آرتروز در کار خود محدود شده اند دارای محدودیت های کاری منتسب به آرتریت (AAWL) هستند. از هر 20 بزرگسال در سن کار (18 تا 64 سال) یک نفر را در ایالات متحده و از هر سه بزرگسال در سن کار یک نفر مبتلا به آرتریت گزارش شده و توسط پزشک تشخیص داده شده است.
گروه ملی کسب و کار سلامت توصیه می کند که کارفرمایان با تشویق کارگران به اجتناب از چاقی و ارائه طراحی مناسب محل کار از نظر ارگونومیکی، آرتریت را درمان کنند.
تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب آرتریت می تواند به افراد مبتلا کمک کند تا درد را کاهش دهند، عملکرد خود را بهبود بخشند، بهره ور بمانند و هزینه های مراقبت های بهداشتی را کاهش دهند. مدیریت مناسب شامل مشاوره با پزشک و برنامه‌های آموزشی خود مدیریتی برای کمک به آموزش افراد مبتلا به آرتریت و تکنیک‌های مدیریت آرتریت به صورت روزانه است. فعالیت بدنی و برنامه های مدیریت وزن نیز فعالیت های مهم خود مدیریتی برای افراد مبتلا به آرتریت است.
راهکار های کلی جهت پیشگیری از اختلالات اسکلتی- عضلانی در محیط کار
• قبل از شروع فعالیت هایی که تکراری، ایستا یا طولانی هستند، بدن خود را گرم کنید و حرکات کششی انجام دهید.
• هر 20 تا 30 دقیقه یک بار از هر وضعیت ثابتی استراحت کنید و عضلات خود را بکشید.
• به درد ها توجه کنید هر زمان که فعالیت‌ها باعث درد می‌شوند، وضعیت خود را تغییر دهید یا متوقف کنید.
• علائم اولیه فرآیند های التهابی را بشناسید و زود درمان کنید.
• فقط پس از دستور پزشک یا درمانگر از آتل ها و تکیه گاه های مچ دست استفاده کنید.
• حالت ایستاده پشت و گردن را در حالی که شانه ها شل شده اند حفظ کنید.
• حرکات پیچشی و خمشی را به حداقل برسانید.
• تجهیزات ماشین آلات و وظایف کاری را طوری تنظیم کنید که بدن شما مستقیماً در مقابل و نزدیک به وسیله یا کاری که باید انجام دهید، قرار گیرد.
• بازوها را نزدیک بدن، آرنج ها را 100 درجه، ساعدها را خنثی (شست به سمت سقف) و مچ را صاف نگه دارید.
• هنگام نشستن با تنظیم مناسب صندلی یا استفاده از زیرپایی، پاها را صاف روی زمین نگه دارید.
• مچ دست را تا حد امکان خنثی نگه دارید. از حرکات شدید خودداری کنید. یک منطقه امن حرکتی برای مچ دست شما وجود دارد. این ناحیه در همه جهات حدود 15 درجه است.
• از خم شدن گردن به جلو برای مدت طولانی خودداری کنید. اگر از روی یک نوشته تایپ می کنید، سند را روی یک نگهدارنده در کنار یا زیر صفحه رایانه خود قرار دهید.
• از موقعیت های ثابت برای مدت طولانی اجتناب کنید. ماهیچه ها وقتی برای مدتی در یک موقعیت قرار می گیرند سریع تر خسته می شوند. برای افزایش گردش خون خود به حرکت ادامه دهید.
• در صورت امکان، فعالیت های متناوب را به طور مکرر در طول روز انجام دهید. کارهای سنگین و یا تکراری را با کارهای سبک تر و کمتر تکراری جایگزین کنید.
• اگر علائم بدتر شدند، یا یک فعالیت خاص به طور مداوم باعث ناراحتی شد، شرایط کاری را دوباره ارزیابی کنید و به دنبال روش‌های جایگزین باشید.
• از فعالیت های مکرر یا طولانی مدت خودداری کنید. از خم شدن مچ یا انحراف مچ دست (خم شدن به پهلو) خودداری کنید. برای کشش و استراحت دست ها کار را متوقف کنید.
• از ابزارهایی با شیارهای انگشتی، دسته‌های پلاستیکی سخت، لبه‌های تیز، قطر کوچک یا دسته‌های با قطر زیاد اجتناب کنید.
• در صورت لزوم از یک چهارپایه یا نردبان برای رسیدن به بالای سطح شانه یا بلند کردن اجسام از بالای سر استفاده کنید.
• برای حمل بارهای سنگین از چرخ دستی استفاده کنید، از حمل بارهای سنگین اجتناب کنید.
• در صورت نیاز در حین انجام کار از زیر دستی، تکیه گاه بازو یا بالش زیر ساعد استفاده کنید.
• حتی برای اجسام و کارهای سبک، از دو دست، به جای یک دست برای بلند کردن استفاده کنید.
• به جای بلند کردن، اجسام را بلغزانید یا فشار دهید و بکشید.
• اشیاء را در نزدیکی بدن قرار دهید تا به راحتی در دسترس باشند.
• اجسام را نزدیک بدن در سطح کمر حمل کنید.
